De lunch vergeten…

Het begon als een ‘normale’ dag.  We gaven een workshop over ‘Excellent in acquisitie’. Een ambitieuze titel, bedoeld voor ambitieuze professionals. Op deze dag waren dat tien financieel-specialisten, die een boost moesten maken in hun commerciële gedrag. Hun doel was zich beter te verbinden met de klant. Nu gingen ze gelijk de inhoud in en toonden ze de voltallige productlijn al bij binnenkomst. Wat ze wilden, was eerst contact maken, de klant beter begrijpen en daarna met de meest passende financiële oplossing voor de dag komen. Ik startte met een goed gevoel en had er vertrouwen in. 

De ochtend liep gesmeerd. De cursisten, die allen HBO of universitair geschoold zijn, werkten hard en pakten de materie snel op. Ik zag tijdens de oefeningen dat ze vorderingen maakten en er plezier in hadden.  Om 12:30 uur sloot ik het eerste dagdeel af met een compliment: voor hun positiviteit, energie en voor hun bereidheid om met de oefenstof aan te gang te gaan. Daarna kondigde ik de lunchpauze aan en meldde hen dat we over drie kwartier weer verder zouden gaan. 

En toen gebeurde het. Of beter gezegd: gebeurde er niets! Binnen dertig seconden was iedereen verdwenen, waarschijnlijk op weg naar de belegde broodjes, salades, verse jus en de warme snack. En bleven wij achter in het leslokaal. Mijn collega en ik keken elkaar verontwaardigd aan. “En wij dan?” 

Geen van de deelnemers bekommerde zich om ons. De vraag of wij misschien ook trek hadden in een lunch, was blijkbaar niet ‘top of mind’ bij onze cursisten. En ook niet bij de rest van de organisatie; alsof wij niet bestonden, alsof wij geen klant waren, geen relatie!

Voorafgaand aan het middagprogramma, vroeg ik wie van de cursisten wel eens een broodje at met zijn klant. De sessie ging per slot van rekening om contact maken, verbinden en relaties opbouwen. Een broodje eten of lunchen met je klant is een uitstekende – en bovendien: plezierige – manier om de relatie te verstevigen. Welgeteld één van de tien cursisten, stak voorzichtig zijn vinger in de lucht. Toen begreep ik het en zei: “Dan beginnen we van voor-af-aan.”